زبانحال امیر المؤمنین علیه‌السلام با حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها
ای قـرار خانۀ من پیش طفـلانت بمان گر روی ای فاطمه گردد بهار من خزان مجتبی چه دیده در کوچه که‌او چندین شب است زانوی غم در بغل بگرفته بی‌تاب و توان بـین کـوچه راه می‌رفـتم مغـیـره آمد و خنده‌ای بر من زد و بُرد از دل حیدر امان موی زینب شد پریشان شانه در دستت بگیر بر لب از داغ تو دارد ناله و آه و فغان بس که دیدی رنج در راه حمایت از علی در جوانی گشته‌ای ای یاور من قد کمان کشته شد محسن ز بس خوردی لگد از دشمنم ناله‌ات آن دم زد آتش بر دل کروبـیان من غریب افتاده‌ام در بین مردم فاطمه تو از اینجا میروی پیش پیمبر در جنان کن حلالم در حمایت از تو دستم بسته بود امر‌بر صبر از‌سوی احمد شدم در این زمان فاطمه حرفی بزن چیزی بگو با شوهرت ای کلام دل نـشـینت بر علی آرام جان پیش چشم کودکانت در دعای نیمه‌شب با خدایت کرده‌ای عجل وفاتی را بیان ذکـر لب‌های حـسیـنت آیه امـن‌یـجـیب هم صدا با او تلاوت کرد قرآن آسمان «یا مَن اسمُه» خوانده زینب تا بگیری تو شفا لرزه افتاد از نوایش در دل کون و مکان میروی و از فراقت عاقبت دق می‌کنم دارم از سوز فراقت دائما اشک روان |